بزرگنمايي:

عصر کرد - به گزارش حوزه استان ها خبرگزاری تقریب، در روزگاری که نام قهرمانان را از سکوهای ورزشی و شبکه‌های اجتماعی فریاد می‌زنیم، بعضی از قهرمانان در سکوت و با اهدای مدال جان خود برای تمام وطن جاودانه شدند؛ بی‌صدا، بی‌مدال، اما با دلی لبریز از غیرت و فداکاری. 
آنانی که روزی در میدان ورزش عرق ریختند و روزی دیگر، در میدان نبرد برای دفاع از وطن خود جانشان را فدا کردند وتا ابد نامشان بر تارک تاریخ این سرزمین سبز خواهد ماند.
شهدای ورزشکار کردستان، نه تنها در زمین بازی بلکه در میدان زندگی نیز قهرمان بودند. آنها نشان دادند که قهرمانی فقط به تعداد گل‌ها و مدال‌های مختلف در رشته های مختلف ورزشی نیست؛ گاهی با یک تصمیم، یک فریاد در دل خطر، می‌توان برای همیشه ماندگار شد. این مردان گمنام، بدون هیاهو، بدون تبلیغ، راهی را در پیش گرفتند که به قیمت جانشان تمام شد، اما همان راه، چراغی شد برای نسل‌هایی که پس از آنها آمدند و امروز با افتخار از آنها مینوسیم و می گوییم تا الگوی زندگیشان بیشتر تداوم داشته باشد.
یاد شهدای ورزشکار کردستان؛ الگوی اخلاق، شجاعت و تعهد
امروز، نوجوانان و جوانان ما بیش از هر زمان دیگری به الگو نیاز دارند؛ به الگوهایی واقعی، نه ستاره‌های زودگذر. شهدای ورزشکار، الگوهایی‌ از جنس اخلاق، شجاعت، ایثار و تعهد را در عمل نه فقط برای ورزش، بلکه برای زندگی همه ی ما به یادگار گذاشتند. 
استان کردستان 69 شهید ورزشکار را تقدیم انقلاب اسلامی کرده است که در رشته های مختلف فعالیت داشتند و در دوران دفاع مقدس و سایر عرصه های ایثار وفداکاری به درجه رفیع شهادت رسیدند؛ این عزیزان، پهلوانانی واقعی بودند که در میدان ورزش افتخار آفریدند و هم در میدان جهاد و ایثار.
مدال جاودانگی برای مردانگی و ایثار در ورزش و دفاع مقدس
مثال نمونه: شهید ناصر فیضی از از ورزشکاران فعال رشته کشتی اهل سنندج و از شهدای دوران دفاع مقدس، شهید فریدون محمدی کشتی‌گیر اهل کامیاران که در عملیات والفجر به شهادت رسید، شهید ابراهیم خوش‌کیش، از ورزشکاران رشته وزنه‌برداری اهل سقز شهید علی‌اکبر احمدی، از مربیان و ورزشکاران رشته فوتبال اهل بانه، شهید علی سلیمانی، پهلوان محلی و فعال در رشته ورزش‌های زورخانه‌ای اهل دیواندره که جزو شهدای سرآمد عرصه ورزش دوران دفاع مقدس بودند.
شهدای ورزشکار کردستان: قهرمانان در سکوت اما جاودانه
شهدای ورزشکار کردستان تنها قهرمانان ورزشی نبودند، بلکه مظهر مردانگی، فداکاری و شجاعت بودند. آنان در زمانه‌ای که کشور نیاز به دفاع داشت، بی‌درنگ لباس رزم پوشیدند و به‌جای مدال طلا، نشان افتخارشان گلوله‌ای بود که بر سینه‌شان نشست. قهرمانانی که هیچ‌گاه در قاب تلویزیون یا روی سکوهای جهانی دیده نشدند، اما تا ابد در قلب مردم جاودانه شدند.
امروز، یاد این پهلوانان خاموش بیش از همیشه نیاز به زنده نگه‌داشتن دارد. نسل جوان باید بداند که ورزش، فقط میدان رقابت نیست، بلکه مدرسه‌ی اخلاق، شجاعت و انسان‌سازیست. 
قهرمانان گمنام: ورزش و زندگی در مسیر مردانگی
شهدای ورزشکار، الگوهایی بی‌ادعا و بی‌صدایی هستند که مسیر روشن مردانگی را با خون خود نوشتند. باید قصه‌ی زندگی آنان را روایت کرد، تصاویرشان را در سالن‌های ورزشی نصب کرد، و راه‌شان را به نسل‌های آینده نشان داد. این قهرمانان شاید دیگر در میان ما نباشند، اما یاد و راهشان همچنان زنده است؛ چراکه قهرمان واقعی کسی است که نه برای مدال، بلکه کسی است که برای مردم وطن خود بجنگد و جان دهد.
انتهای پیام/