بزرگنمايي:

عصر کرد - به گزارش صدای حوزه، به دنبال همکاری یکی از روحانیون با شبکه آرته فرانسه، یادداشتی با عنوان “مالک رسانه پیام رسانه را انتخاب می‌کند نه بازیگران و عوامل” منتشر شده است که در ادامه مشاهده مینمایید:
سال‌های اول طلبگی من در حوزه علمیه مروی تهران گذشت، آن سال‌ها خیلی از گروه‌های فیلمسازی، حوزه مروی را به عنوان یک لوکیشن تاریخی-مذهبی انتخاب می‌کردند و برای ساخت فیلم‌های مستند یا داستانی به مروی می‌آمدند.
آن سال‌ها از شیوه‌های رمزگذاری پیام چیزی نمی‌دانستم و خیال می‌کردم هرکسی از ما (روحانیت) فیلمی بسازد به شناخته‌شدن تصویر واقعی ما کمک کرده است. اما بعدها فهمیدم که می‌شود با تصاویر و صحبت‌های ما، چیزی خلاف تصویر واقعی ما نشان داد.
برای مثال همان سال‌ها یک ایرانی مقیم فرانسه به ایران آمد و مستندی با حضور چهار روحانی ساخت که خیلی هم مورد توجه جشنواره‌های غربی قرار گرفت. این مستند در واقع اولین قدم‌های به رسمیت شناختن لائیک‌ها توسط روحانیون بود.
بهمن ماه سال 1403 هم یک گروه مستندسازی از شبکه آرته فرانسه برای ساخت مستندی از مراسم 22 بهمن به ایران آمدند و سوژه فیلم هم یک روحانی جوان بود. سازندگان برای اثبات پیام اصلی مستند سراغ جوان‌ها رفته‌اند. در یک صحنه با دختری مصاحبه می‌کنند که بدون حجاب در راهپیمایی شرکت کرده است. یا دوربین را به کوه خضر قم می‌برند و با دختران و پسرانی که در کنار مقبره شهدا در حال رقصیدن هستند مصاحبه می‌کنند.
دختری می‌گوید: «کوه خضر خیلی خوبه، پسرای خوبی داره» و می‌خندد. پسر مصاحبه‌شونده از گیردادن شیوخ یا والدین به کافه رفتن و استایلش می‌گوید. دوربین حتی به اطراف حرم هم می‌رود و از فروشنده چادر مشکی وضعیت فروش را می‌پرسد؛ فروشنده هم می‌گوید «استفاده از چادر تو این سال‌ها خیلی کم شده». دقایقی از مستند هم نمایش زیست شبانه دختران بی‌حجاب تهرانی است.
اگر این مستند را ببینید همان ابتدا متوجه خواهید شد این مستندی علیه روحانیت است؛ چرا که مستند با تفنگ‌بازی روحانی جوان و پسرش شروع می‌شود و این صحنه معمولا برای القای خشونت و عدم صمیمیت به کار می‌رود. خصوصا مکث زیاد روی تفنگ‌ نشان از تعمد سازندگان دارد! هنگام رفتن به تهران برای فیلمبرداری از مراسم 22 بهمن هم فقط یک صحنه نمایش داده می‌شود: حرکت ماشین ضد شورش (یگان ویژه) از قم به طرف تهران.
همه حرف سازندگان این مستند کوتاه این است که دینداری در ایران رو به زوال است. پیامی که قطعا روحانی جوان حاضر در مستند سال‌ها برای اثبات خلاف آن تلاش کرده اما در این مستند با کسانی همکاری می‌کند که دنبال اثبات «تضعیف دینداری در ایران» و بالتبع عدم کارایی حکومت دینی و مبلغین دینی هستند.
خلاصه کلام اینکه انتقال پیام در محصولات رسانه‌ای به دست سازنده است و او تصمیم می‌گیرد چه چیزی را به مخاطب انتقال دهد. البته گاهی تیر سازنده به خطا می‌رود اما اگر سازنده کارش را بلد باشد می‌تواند با تصویر و حرف‌های روحانیت تصویری منفی از روحانیت ارائه بدهد. عاجزانه از روحانیون عزیز درخواست می‌کنم تا از سابقه و انگیزه هر سازنده‌ای مطلع نشده‌اند به خیال اینکه کسی آمده و می‌خواهد فیلمی از روحانیت بسازد، با او همکاری نکنند.