بزرگنمايي:

عصر کرد - آخرین خبر / اول راهنمایی یه رفیق داشتم که با هم مدرسه می‌رفتیم. خونه‌شون دو تا کوچه با ما فاصله داشت. من هر روز ساعت هفت صبح، صبحونه خورده یا نخورده از خونه می‌زدم بیرون...
 زنگ مدرسه ساعت هفت‌و‌نیم می‌خورد. از خونه‌مون تا مدرسه بیست دقیقه راه بود. می‌رفتم دَم در خونه‌ی رفیقم دنبالش، در خونه‌شون رو می‌زدم آقا تازه از خواب بیدار می‌شد. همین‌طور که خمیازه می‌کشید می‌گفت الان میام. با خون‌سردی لباس می‌پوشید، صبحونه می‌خورد، به موهای وزوزیش ژل می‌زد. هر بار صداش می‌زدم و می‌گفتم‌ کجایی؟! دیر شد، فقط یه کلمه رو تکرار می‌کرد. اومدم... اومدم. 
 ساعت هفت‌ونیم تازه تشریف فرما می‌شد. تا وقتی به مدرسه برسیم از استرس سکته می‌کردم چون می‌دونستم اگه‌ ناظم ما رو ببینه و نتونیم یواشکی بریم تو صف، یه تو گوشی مهمونش هستیم. هفته‌ای دو سه تا تو گوشی رو می‌خوردیم. به من و رفیقم می‌گفت کنار هم وایسیم، خودش رو به رومون بود. با دست راستش می‌زد تو گوش چپ من، با دست چپش می‌زد تو گوش راست اون. هربار تو گوشی می‌خوردیم رو می‌کرد بهم و می‌گفت «به جون هر چی مَرده از فردا زودتر بیدار میشم» نمی‌دونم چرا با این قسم‌های دروغش نسل ما مردا منقرض نشد. 
بازار
 این داستان چند ماه تکرار شد و من برای اشتباه یکی دیگه بارها و بارها تنبیه شدم. دوست نداشتم تنها برم مدرسه، تو عالم رفاقت درست نبود برای یه تو‌ گوشی قرار هر روزمون رو بی‌خیال بشم. 
 یه روز که داشتیم می‌رفتیم مدرسه، صد متر مونده بود به مدرسه بهش گفتم صبر کن من یه خودکار بخرم‌ بیام. خودکار رو که خریدم‌ دیدم نیست. از دور دیدم وارد مدرسه شد.
چند دقیقه هم برای من صبر نکرد. صبر نکرد چون نمی‌خواست به خاطر من چند دقیقه دیر برسه مدرسه ، نمی خواست به خاطر من حتی یه تو گوشی بخوره!
اون از چشم ناظم در رفت و من نه،
 اون روز تنها تو گوشی خوردم. نوش جونم... مهم نبود چون دیگه درد نداشت ولی یه چی رو فهمیدم.
اینکه تو‌ زندگی برای همه‌ی ما حداقل یه بار اتفاق افتاده که برای اشتباه دیگران تنبیه بشیم اما باور کنید این تنبیه شدن نیست که درد داره. درد اینجاست بفهمی کسی که برای اشتباهاتش مدت‌ها زجر کشیدی، حاضر نیست یه بار، فقط یه بار جای تو باشه.
برای همین درده که خیلی از آدما تنها زندگی می کنن...
✍️: حسین حائریان