بزرگنمايي:

عصر کرد - اگر کرمانشاه بخواهد از دور باطل ظرفیت‌های بی‌ثمر خارج شود، باید نهاد‌های دانشگاهی را نه به‌عنوان زینت‌المجالس جلسات دولتی، بلکه به‌عنوان بازوان اجرایی طرح‌های توسعه‌ای به کار گیرد.
سال‌هاست کرمانشاه بر سر سفره‌ای نشسته که پر از ظرفیت‌های ناب اقتصادی، فرهنگی، گردشگری، کشاورزی، منابع انسانی جوان و زیرساخت‌های علمی است؛ اما حاصل این مهمانی پرخرج، چیزی جز سفره‌ای نیم‌خالی از توسعه، اشتغال، رفاه و امید نبوده است.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
این تناقض عیان، حالا دیگر فقط صدای مردم نیست که آن را فریاد می‌زند، بلکه مسئولان نیز صریحاً از آن سخن می‌گویند. جلیل بالایی، معاون توسعه مدیریت و منابع استانداری کرمانشاه، در مراسم معارفه رئیس جدید دانشگاه پیام نور، از نبود «نگاه توسعه‌ای» در استان گفت؛ حرفی که اگرچه صادقانه است، اما تلخ و تکراری نیز هست. تکرار تلخی که گویا هنوز نه نسخه‌ای برای درمان آن نوشته شده و نه عزمی جدی برای اجرای نسخه‌های موجود وجود دارد.
کرمانشاه استانی است که به اذعان مسئولان، در بسیاری از حوزه‌ها در میان سه استان نخست کشور قرار دارد؛ اما در عمل، شاخص‌های بیکاری، مهاجرت نخبگان، فقر مزمن و ناهماهنگی‌های اجرایی، آن را به یکی از آسیب‌پذیرترین استان‌ها بدل کرده‌اند. دلیل این تضاد چیست؟ پاسخ ساده است: نبود پیوند ارگانیک میان «دانش» و «تصمیم».
دانشگاه؛ موتور خاموش توسعه
دانشگاه‌ها در سراسر جهان به‌عنوان قلب تپنده‌ی تولید فکر، نقد سیاست و طراحی آینده عمل می‌کنند. اما در کرمانشاه، گویا دانشگاه‌ها هنوز در انزوای پایان‌نامه‌ها و مقاله‌های بایگانی‌شده نفس می‌کشند. جامعه دانشگاهی استان، با همه توان علمی و انگیزه‌ی نخبگان جوانش، هنوز به جایگاه حقیقی خود در تصمیم‌سازی‌ها و توسعه استان نرسیده است.
آیا وقت آن نرسیده که دانشگاه‌ها از حاشیه‌ی گفتمان توسعه به متن آن آورده شوند؟ آیا نباید اتاق‌های فکر دانشگاهی، نقش مشاوران ارشد استانداری، فرمانداری‌ها و شهرداری‌ها را ایفا کنند؟
توسعه، بدون وفاق ممکن نیست
یکی از نکات قابل تأمل در سخنان معاون استانداری، تاکید بر لزوم هماهنگی میان همه ارکان از دانشگاه گرفته تا بخش خصوصی بود. توسعه، یک پروژه فردی یا شعاری نیست؛ توسعه یک زیست‌بوم است که نیاز به هم‌افزایی، همدلی و وفاق دارد.
اگر کرمانشاه بخواهد از دور باطل ظرفیت‌های بی‌ثمر خارج شود، باید نهادهای دانشگاهی را نه به‌عنوان زینت‌المجالس جلسات دولتی، بلکه به‌عنوان بازوان اجرایی طرح‌های توسعه‌ای به کار گیرد. دانشگاه باید چشم و مغز آینده‌نگر کرمانشاه باشد، نه حافظ انفعالی حافظه‌ی گذشته.
در پایان، آنچه باید مورد تأکید قرار گیرد این است که توسعه یک اتفاق ناگهانی نیست، بلکه حاصل تصمیم‌های درست، انتخاب‌های آگاهانه و استفاده از ظرفیت‌های مغفول‌مانده است. و چه ظرفیتی مغفول‌تر از دانشگاه؟
انتهای پیام/