بزرگنمايي:

عصر کرد - گفتگوی اختصاصی زندگی آنلاین با مریم باقری کارگردان نمایش زندانی خیابان دوم
تحریریه زندگی آنلاین : سرگردانی، سرگشتگی انسان امروزی در عصر هوش مصنوعی به شکلی بارز نمایان است، افسردگی ها، تنهایی ها و خستگی های آدمهای جهان امروز که نیل سایمون در زندانی خیابان دوم به شکلی کمیک به آن پرداخته است.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
مریم باقری کارگردان این نمایشنامه خوانی که اول دی ماه روی صحنه تئاتر رفت از حال و هوای این روزهای هنر، تئاتر و چالش ها و دغدغه های این حوزه می گوید. باقری که از سال 87 وارد حوزه تئاتر شد آثار متفاوتی را در کارنامه خود ثبت کرده است. پیش از این نمایشنامه‌خوانی‌های «پزشک نازنین»،«کلفت‌ها»،«خرده‌نان» و «پلیکان» و همچنین اجرای نمایش‌های «پابرهنه در پارک» را به نویسندگی نیل سایمون روی صحنه برده است. او تجربه بازی در آثاری نظیر کاسپار، حوالی تئاتر شهر، پسری که سوسک می‌شود و جامانده را هم داشته."بلوری‌ها" یکی از متفاوت ترین نمایش های این کارگردان است. آخرین کار کارگردانی اش "بی صورت فلکی" یک کمدی اعتراضی است که در سالن چارسو تئاترشهر روی صحنه برد و پیش از آن هم عمارت قجری در سالن سنگلج نوعی از سیاه بازی و شکلی از کمدی بود. وی همچنان در حوزه بازیگری در تاتر و در رادیو،کارگردان، بازیگر ، مجری و برنامه ساز است.
در خصوص نمایشنامه خوانی بگویید و اینکه چه عاملی دلیل گرایش تان به این سمت شد؟
نمایشنامه خوانی در واقع شکلی از ارائه اثر هنری بوده و همین شکل باعث گرایش من به این ژانر است که البته دردسرها و مشکلات اجرای صحنه ای را هم ندارد. از جمله دلایلی که باعث شد من به این حوزه گرایش پیدا کنم، صحبت کردن راجع به آن و در عرصه هنر مشغول بودن و فعالیت داشتن بود؛ همچنین ارائه متونی که دغدغه مند هستند باعث شد به سمت این حوزه کشیده شوم. به هر حال وقتی نمایشنامه ای را بارها مطالعه کرده و می خوانیم باعث می شود زوایای مختلفی از یک متن را بیشتر بشناسیم و با یک نویسنده بیشتر آشنا شویم.
بیشتربخوانید: نقش زنان فیلمساز در توسعه صنعت سینما
چرا نیل سایمون را انتخاب کردید؟
چون نیل سایمون از نویسنده های مورد علاقه من است و کمدی هایش را به این دلیل دوست دارم که در عین سادگی زبان اما پیچیدگی های بسیار زیادی داشته و از عمق جامعه در عصر امروز می نویسد که باعث خنده و شادی تماشاچی می شود.
از زندانی خیابان دوم بگویید؟
زندانی خیابان دوم، راجع به زندگی ما آدمها در عصر کنونی (عصر هوش مصنوعی) است که به شکل یک سرگردانی، سردرگمی و تسلسلی باعث دغدغه های غریبی شده است؛ افسردگی ها، تنهایی ها و خستگی های آدمهای جهان امروز را البته با بیان کمدی و از جنس کمدی های سایمون نمایش می دهد.
نمایشنامه خوانی و حوزه تئاتر در ایران در چه وضعیتی قرار دارد و چالشهای کارگردانان و هنرمندان این حوزه چیست؟
تئاتر ایران با چالشهای بسیار زیادی روبه رو بوده و هست شاید به دلیل اینکه در حال ورود به دنیای تازه ای هستیم. اما مهمترین دغدغه و چالش حداقل برای من، حضور و جایگاه افرادی است که تئاتر را نمی شناسند اما روی صحنه های تئاتر قرار گرفته اند چه به عنوان بازیگر چه تهیه کننده و کارگردان. مثلا وقتی می شنویم رپرها، اینفلوئنسرها یا فوتبالیستها صرفا برای فروش روی صحنه هستند برای من قابل قبول نیست؛ زیرا به عقیده من تئاتر فضایی است برای بیان دغدغه مندی های اجتماعی، برای انسان سازی. اما وقتی میبینم که افرادی وارد این حوزه می شوند که مبانی اخلاق، انسانیت، درستی و نظم را ندارند و شاید بهتر باشد بگوییم درک درستی از جهان و انسانها را ندارند، برای من دوست داشتنی نیست. امیدوارم هر چه زودتر در یک فضایی سالم تر و بهتر در تئاتر بتوانیم فعالیت کنیم.
بیشتربخوانید: تاریک و روشن دنیای زنان بافنده
از منظر و جایگاه زن در این عرصه با چه چالشهایی مواجه هستید؟
به هر حال همه زنان دنیا در تمامی جهان با چالشهایی روبه رو هستند ما هر چقدر بگوییم برابری جنسیت اما به نظر من در هیچ جای دنیا وجود ندارد. به هر حال زن جنسی لطیف است و نسبت به مردها ظریف تر و حساس تر و دارای عواطف و احساساتی است که کار کردن برایش می تواند با چالشهای بیشتری از یک مرد همراه باشد. خوشبختانه من تا کنون با چالش عجیب و غریبی روبه رو نشده ام. ناگفته نماند که از سوی دیگر این روزها زنها در تمامی دنیا پیشرو هستند، زنان امروز در تمامی نقاط دنیا در حال تغییر جهان و تغییر دیدگاه ها و نظرات نسبت به خودت هستند؛ صرفا به جهت یگ ابزار و جنسیت به آنها نگاه نمی شود بلکه به مثابه نیروی قدرتمندی که صاحب فکر و خلاقیت و اندیشه است مورد توجه قرار می گیرند که این اتفاق با چالش ها و موانع بسیار زیادی روبه رو خواهد بود.