بزرگنمايي:

عصر کرد - ورزش 3 /جدال روز یکشنبه میان قهرمانان رو به افول و جانشینان احتمالی‌شان، تفاوت زیادی با نبردهای اخیر بر سر عنوان قهرمانی در لیگ برتر انگلیس دارد.
رقابت این فصل لیگ برتر انگلیس حالتی خوشایند و کلاسیک به خود گرفته است. اگرچه در دنیای مدرن فوتبال، لیورپول به عنوان صدرنشین جدول تنها یک شکست در 26 بازی دارد و آرسنال به عنوان تیم دوم نیز تنها دو بار مغلوب شده، اما پس از سال‌هایی که قهرمانان اغلب بیش از 90 امتیاز کسب می‌کردند، این میزان از شکنندگی در صدر جدول، تازگی و جذابیت خاصی به لیگ بخشیده است.
لیورپول همچنان می‌تواند با 89 امتیاز قهرمان شود، اما آن‌ها تیمی شکست‌ناپذیر و بی‌رحم، مانند آنچه منچسترسیتی در سال‌های اخیر بود، نیستند. اوج عملکرد آن‌ها در پیروزی 2-0 مقابل رئال مادرید در اواخر نوامبر رقم خورد و هرچند یک هفته بعد، بردی قاطع مقابل سیتی داشتند، اما از آن زمان به بعد، این تیم نه‌ تنها نتوانسته موقعیت خود را تثبیت کند، بلکه اعتماد به نفس سابق را هم ندارد.
لیورپول در 14 بازی اخیر خود تنها نیمی را برده است؛ البته این آمار نیاز به توضیح دارد، چرا که سه شکست آن‌ها در دیدارهایی کم‌اهمیت رخ داد (شکست در بازی رفت نیمه‌نهایی جام اتحادیه که در نهایت جبران شد، شکست در دیداری تشریفاتی از لیگ قهرمانان و حذف از جام حذفی با ترکیب چرخشی). با این حال، لیورپول در لیگ دچار لغزش شده است.
آن‌ها برابر بورنموث نمایش چندان خوبی نداشتند، به‌گونه‌ای که حتی آرنه اشلوت نیز پذیرفت که تیمش کمی خوش‌شانس بوده است. دو بازی اخیر خارج از خانه لیورپول به تساوی‌های 2-2 پرهیاهویی ختم شد که کاملاً با نمایش آرام و تسلط آن‌ها در ابتدای فصل متفاوت بود. اشلوت که تا پیش از این خونسرد و مطمئن بود، برابر اورتون کنترل خود را از دست داد و از دست دادن فرصت گلزنی داروین نونیز مقابل استون ویلا ممکن است در آینده همچون لحظه‌ای نمادین تلقی شود؛ شبیه آنچه در واکنش معروف کوین کیگان هنگام از دست دادن قهرمانی در سال 1996 دیدیم.
بااین‌حال، بزرگ‌ترین نگرانی عملکرد ضعیف لیورپول در نیمه دوم بازی مقابل ولورهمپتون بود؛ آن‌ها در این بازی حتی یک شوت به سمت دروازه ثبت نکردند، آن هم در برابر تیمی که در رده هفدهم جدول قرار دارد. اشلوت نگرانی چندانی نشان نداده و تأکید کرده که قهرمانی بدون لغزش‌های مقطعی به‌دست نمی‌آید. این واقعیت دارد؛ تا همین اواخر، فوتبال چنان طبقاتی نشده بود که تیم‌های قهرمان بتوانند بدون هیچ افتی پیش بروند.

چالش اصلی اینجاست که آیا لیورپول می‌تواند در کوتاه‌مدت این صدرنشینی را حفظ کند؟ با وجود اینکه یک بازی بیشتر انجام داده، هشت امتیاز برتری، حاشیه‌ای امن به نظر می‌رسد؛ به‌ویژه با توجه به اینکه تنها رقیب جدی آن‌ها یعنی آرسنال، مهاجمان کلیدی‌اش را به‌دلیل مصدومیت از دست داده است. اما سؤال مهم‌تر این است که آیا این بی‌ثباتی لیورپول موقتی است یا پایدار خواهد ماند؟
در مورد سیتی، به‌نظر می‌رسد دوران سلطه بلامنازع این تیم به پایان رسیده است. آن‌ها ممکن است بار دیگر لیگ برتر را فتح کنند، اما وقتی هاله شکست‌ناپذیری از بین می‌رود، بازگرداندن آن کار دشواری است. علاوه بر مشکلاتی مانند مصدومیت، افزایش سن بازیکنان و ناکامی در نقل‌وانتقالات -که باعث شد آن‌ها در ژانویه چهار خرید داشته باشند- آنچه در شکست برابر رئال مادرید بیش از همه جلب توجه کرد، تسلیم‌پذیری آن‌ها بود. منچسترسیتی هنوز هم می‌تواند نیوکسل را تحت‌فشار بگذارد، اما روحیه و باور این تیم از بین رفته است.
این موضوع را می‌توان در الگوی آشنای تیم‌های پپ گواردیولا مشاهده کرد: تیم‌های او معمولاً در بازه‌های زمانی کوتاه، چندین گل دریافت می‌کنند. سیستم تاکتیکی او پیچیده و فوق‌العاده دقیق است، اما از بازیکنان می‌خواهد که کاملاً در چارچوب آن عمل کنند. به همین دلیل، هنگامی که این سیستم دچار اختلال می‌شود، ابتکار فردی و توانایی بازیکنان برای بازگرداندن تیم به بازی، کاهش می‌یابد.
دستورات گواردیولا دقیق، سخت‌گیرانه و گاهی غیرمنطقی به‌نظر می‌رسند؛ اگر روند کسب نتایج ضعیف شوند و بازیکنان اعتماد خود را به او از دست بدهند، آیا آن‌ها همچنان با همان تعهد این برنامه‌های پیچیده را اجرا خواهند کرد؟ شاید توانایی‌های خود گواردیولا نیز در حال افول باشد. در حرفه‌ای که معدود مربیانی می‌توانند بیش از یک دهه در بالاترین سطح بمانند، او در شانزدهمین سال متوالی از دوره تکامل تاکتیکی خود قرار دارد و دائماً در تلاش است از رقبایی که روش‌هایش را تحلیل می‌کنند، جلوتر بماند.
در دو بازی برابر رئال مادرید، هیچ برنامه مشخصی برای مقابله با زوج وینیسیوس جونیور و کیلیان امباپه به چشم نمی‌خورد. حتی اگر یوشکو گواردیول بتواند محمد صلاح را مهار کند، چه کسی قرار است در پست دفاع راست مقابل کودی خاکپو یا لوئیس دیاز بازی کند؟
افول سیتی تا حدی نتیجه خستگی مفرط است که به‌نظر می‌رسد ویژگی بارز این فصل باشد. بازیکنان و اتحادیه‌های فوتبال نسبت به فشردگی مسابقات و گسترش بی‌رویه رقابت‌ها اعتراض داشته‌اند. ترکیب این مسئله با فشار بالای فوتبال مدرن، منجر به فرسودگی تیم‌ها شده است. این عامل شاید مهم‌ترین توضیح برای پویایی این فصل باشد: فرسودگی همیشه به بی‌ثباتی منجر می‌شود.
اگرچه لیورپول نسبت به بسیاری از تیم‌ها آسیب‌پذیری کمتری در برابر مصدومیت داشته، اما خستگی تیم در نیمه دوم بازی مقابل ولورهمپتون مشهود بود. شاید این وضعیت مانند سقوط تیم لیدز تحت هدایت دان ریوی نباشد، اما اضطراب همراه با خستگی می‌تواند نتایج غیرمنتظره‌ای رقم بزند.
در سال‌های اخیر، تقابل منچسترسیتی و لیورپول همیشه حساس‌ترین بازی فصل بوده است؛ رقابتی میان دو تیمی که استانداردهای جدیدی در فوتبال تعریف کردند. اما این‌بار، این دیدار تنها تقابل قهرمانان و جانشینان احتمالی‌شان نیست، بلکه نمادی از تغییری بزرگ‌تر است: پایان یک عصر از سلطه مطلق و آغاز دوره‌ای که در آن، شک و تردید و رقابت بیشتر، جایگزین تسلط بی‌چون‌وچرای قدرت‌های سنتی شده است.