عصر کرد - فارس /ازحماسه ملبورن 27 سال می‌گذرد و هنوز هم 8 آذر برای ما زنده و خاطره انگیز است.
8 آذر 1376 برای ایرانی ها روزی تاریخی و خاطره انگیز است، روزی که به دنیا نشان دادیم ما مرد روزهای سختیم!روزی که ایرانیان سراسر جهان یکدل و یکرنگ، از صمیم قلب برای تیم ملی دعا کردند، روزی که مادربزرگ ها و پدربزرگ های ناآشنا با فوتبال هم پای تلویزیون نشستند و ملی پوشان کشورمان را همچون فرزندان خود عاشقانه و با نگرانی دعا کردند.27 سال است از آن روز تاریخی می‌گذرد اما برای ما ایرانی‌ها تمام اتفاقات آن حماسه انگار همیشه تازه است! مسابقه ایران و استرالیا با این جملات جواد خیابانی آغاز شد: «عزیزان، صدای من را از ورزشگاه ملبورن کریکت در شهر ملبورن در جنوبی ترین نقطه استرالیا می‌شنوید... »هنوز هم دیدن فیلم آن مسابقه ایرانی‌ها را احساساتی می‌کند. روزی که توانستیم با مساوی 2 بر 2 مقابل استرالیا به جام جهانی 1998 صعود کنیم.اکنون که به عقب نگاه می‌کنیم شاید غبطه آن روزهای فوتبال مان را بیشتر می‌خوریم و از خودمان می‌پرسیم؛ آن تیم ملی محبوب و دوست داشتنی کجاست؟! تیم ملی که هنوز هم ملی پوشانش را بسیاری از مردم بهتر و بیشتر از ستاره‌های امروزی فوتبال حرفه‌ای کشورمان می‌شناسند. جشن و پایکوبی مردم ایران در شهرهای سراسر ایران جهانی شد، روزی که به قول یک نویسنده خارجی کره زمین سبک شد چون ایرانی های سراسر دنیا از شادی به هوا پریدند!

آن روز فهمیدیم فوتبال برای ما ایرانی ها بیشتر از یک ورزش است، فوتبال در آن روزها خود زندگی شده بود، ملی پوشان مثل فرزندانمان بودند به بودنشان، دیدنشان وتلاش صادقانه و بی ریایشان در میدان افتخار می‌کردیم. 8 آذر نقطه عطف ورزش کشورمان شد. روزی که جهانیان مات و مبهوت از شادی، یکدلی و یکرنگی و اتحاد مردم کشورمان شدند.

حیف که اکنون بعد از 27 سال شاهد جنگ و جدل رسانه‌ای و بی حاصل بر سر تیم ملی بین منتقدین و ملی پوشان و مربیان هستیم! غزال تیزپای فوتبال کشورمان و حماسه ساز ملبورن همان مرد محبوب فوتبال کشور که تا چند ماه پیش در کنار کادرفنی تیم ملی حضور داشت حالا تبدیل به منتقد شماره یک ملی پوشان شده و از همان نفراتی که تا چند ماه پیش به او افتخار می‌کردند و با او عکس یادگاری در تمرین می‌گرفتند انتقاد می‌کند.جواد خیابانی گزارشگر آن بازی مهم و تاریخی هم تبدیل به منتقد شماره یک ملی پوشان و کادرفنی شده است.بازیکنان و برخی از مربیان تیم ملی هم نقدها را بر نمی‌تابند و سعی می‌کنند جواب منتقدان را به شدید ترین حالت ممکن بدهند.واقعا این تصویر تیم ملی را با تیم ملی 27 سال قبل مقایسه کنید. چقدر بی حوصله رفتار می کنیم.مردم عاشق تیم ملی را دلزده و خسته کرده ایم. به چه بهایی؟! به بهای اینکه هر دو طرف بگویند حرف ما درست است و ما برای فوتبال و تیم ملی دلسوز تریم!

دلمان لک زده برای یکدلی و یکرنگی و صداقت آقا جواد خیابانی در 27 سال پیش کسی که از ته دل برای مردم کشورمان گزارش کرد و خالق واژه غزال تیزپا و حماسه ملبورن شد.دلمان خداداد عزیزی شوخ و خوشمزه را می خواهد که اگر نقدی دارد با رویی خندان بگوید.دلمان می خواهد ملی پوشان ما مثل همان 27 سال پیش به رسم ادب و احترام بیش از قبل با مردم، هواداران و فوتبالدوستان مهربانانه رفتار کنند.
کجاست آن تیم ملی 27 سال پیش؟! شاید اگر هر مربی ایرانی دیگر به جای والدیر ویرا سرمربی برزیلی تیم ملی در آن مسابقه تاریخی بود بارها و بارها و بارها و سال‌های سال از آن مسابقه تاریخی با افتخار یاد می‌کرد و منت این صعود تاریخی و حماسه ساز را بر سر ما گذاشت و خودش را عامل اصلی موفقیت معرفی می‌کرد؛ اینکه تعویض هایش، حرف های بین دو نیمه اش و تدابیر تاکتیکی اش باعث شد که چنین حماسه ای خلق شود اما ویرا متواضعانه این حماسه و برد تاریخی را حاصل بازیکنان تیم ملی دانست.کاش امروز هم تیم ملی همان تیم بی‌نظیری شود که پیر و جوان و زن و مرد دوستش داشتند حتی اگر از فوتبال سردرنمی آوردند و برای بردش نذر و نیاز می‌کردند.
فوتبال ما با همه کم و کاستی‌هایش با همه مشکلات سخت افزاری و نرم افزاری همچنان محبوب ترین ورزش کشور است و قدر داشته هایمان را باید بدانیم.هنوز هم تیم ملی محبوب و وحدت آفرین است و مایه شور و نشاط اجتماعی.دوستش داشته باشیم و با آن مهربانانه رفتار کنیم و صد البته ملی پوشان و مربیانش هم بدانند که متعلق به مردم هستند و نقد و نظر آنها را با جان و دل بشنوند و به آنها احترام بگذارند. آنها سربازان وطن در عرصه فوتبال و ورزش کشور هستند و تا پای جان برای ایران در زمین تلاش کنند که راز محبوبیت در کشور ما این است.به همین دلیل هم ملی پوشان 1998 نسل طلایی و بی نظیر فوتبال ما شدند. تیم ملی امروزی هم می‌تواند آن مسیر را طی کند!