بزرگنمايي:

عصر کرد - یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که توانایی یادگیری و ایجاد خاطرات، منحصر به مغز نیست، بلکه در واقع یک ویژگی اساسی است که بین سلول‌های بدن انسان مشترک است.

در یک یافته قابل توجه، آنچه دانشمندان مدت‌ها به آن اعتقاد داشتند به چالش کشیده شده است. مطالعه‌ای که توسط نیکولای وی. کوکوشکین(Nikolay V. Kukushkin)، دانشیار بالینی در دانشگاه نیویورک، انجام شده و در مجله نیچر منتشر شده است، نشان می‌دهد که سلول‌های غیر مغزی از جمله بافت‌های عصبی و کلیوی می‌توانند الگوهای محیط خود را شناسایی کنند و با فعال کردن «ژن حافظه» به آن پاسخ دهند. این همان ژنی است که سلول‌های مغز از آن برای بازسازی اتصالات خود و تشکیل خاطرات استفاده می‌کند.
به نقل از اس‌اف، کوکوشکین توضیح می‌دهد: یادگیری و حافظه به طور کلی تنها با مغز و سلول‌های مغز مرتبط دانسته شده بود، اما مطالعه ما نشان می‌دهد که سلول‌های دیگر بدن نیز می‌توانند یاد بگیرند و خاطرات را شکل دهند.
برای دستیابی به این کشف غیرمنتظره، محققان دو نوع سلول انسانی غیرمغزی را در معرض الگوهای مختلف سیگنال‌های شیمیایی قرار دادند، به طوری که واکنش سلول‌های مغز به انتقال‌دهنده‌های عصبی در طول فرآیند یادگیری را شبیه‌سازی می‌کردند. با مهندسی کردن سلول‌ها برای تولید پروتئین درخشان در هنگام فعال شدن ژن حافظه، این تیم قادر به نظارت بر توانایی‌های یادگیری و حافظه سلول‌ها بودند.
نتایج چشمگیر نشان می‌دهد که سلول‌های غیر مغزی قادر بودند بین الگوهای پیوسته و فاصله‌دار سیگنال‌های شیمیایی تمایز قائل شوند، همانطور که نورون‌های مغز می‌توانند تفاوت بین جمع‌آوری اطلاعات و یادگیری را از طریق قرار گرفتن زیاد در معرض آنها در طول زمان تشخیص می‌دهند.
کوکوشکین می‌گوید: این نشان می‌دهد که توانایی یادگیری منحصر به سلول‌های مغز نیست، بلکه در واقع می‌تواند ویژگی اساسی همه سلول‌ها باشد.
این کشف نه تنها درک ما از حافظه را به چالش می‌کشد، بلکه راه‌های جدیدی را برای تقویت یادگیری و درمان اختلالات مرتبط با حافظه فراهم می‌کند. کوکوشکین پیشنهاد می‌کند که در آینده، ممکن است لازم باشد برای حفظ عملکرد سالم، سایر سلول‌های بدن را نیز در نظر بگیریم.
نویسنده این مطالعه در پایان می‌گوید: این کشف درهای جدیدی را برای درک نحوه عملکرد حافظه باز می‌کند و می‌تواند به راه‌های بهتری برای تقویت یادگیری و درمان مشکلات حافظه منجر شود. در عین حال، نشان می‌دهد که در آینده، ما باید با بدن خود بیشتر شبیه به مغز رفتار کنیم. برای مثال، آنچه را که پانکراس ما در مورد الگوی وعده‌های غذایی گذشته به خاطر می‌آورد برای حفظ سطح سالم گلوکز خون در نظر بگیریم یا در نظر بگیریم که یک سلول سرطانی الگوی شیمی درمانی را به یاد می‌آورد.