چاپ

عصر کرد - چشمانی منتظر در تاریکی، پرده از تراژدی اعتیاد برداشت اما مدیر وظیفه‌شناس مدرسه و هوشیاری مسئولان آموزش و پرورش، مانع از فاجعه‌ای تلخ‌تر در سنندج شدند. - اخبار استانها -
به گزارش خبرگزاری تسنیم از سنندج، غروب غم‌انگیز بیست و هفتم فروردین ماه سال جاری، در شهرک بهاران سنندج، صحنه‌ای تکان‌دهنده در مدرسه ابتدایی محب‌الله شاه‌ویسی رقم خورد که عمق فاجعه اعتیاد و بی‌مسئولیتی ناشی از آن را به تصویر کشید.
هوزان و شوخان، دو خواهر معصوم، دانش‌آموزان پایه سوم و چهارم با سنین 9 و 10 سال، پس از پایان ساعات مدرسه، همچون هر روز چشم به راه مادر بودند. اما انتظار این بار به طرز دردناکی طولانی شد و مادر از راه نرسید. با گذر زمان و سنگینی سکوت بر فضای مدرسه، نگرانی‌ها اوج گرفت. ساعت از 17:20 عصر گذشته بود و مدیر وظیفه‌شناس مدرسه که قصد ترک ساختمان را داشت، متوجه حضور این دو کودک در حیاط شد. با دلسوزی، آن‌ها را به دفتر برد و تلاش‌های بی‌وقفه برای برقراری ارتباط با مادر آغاز شد. ده‌ها تماس تلفنی بی‌نتیجه ماند؛ گویی مادر در دنیایی بی‌خبر از مسئولیت‌هایش غرق بود.
سه ساعت از تعطیلی مدرسه سپری شد و مدیر همچنان با قلبی نگران، میزبان ناخوانده‌های کوچک بود. تماس با اورژانس اجتماعی نیز راه به جایی نبرد و وعده‌های داده شده، امید مدیر را به یأس تبدیل کرد. سرانجام، آموزش و پرورش ناحیه 1 سنندج به یاری شتافت و با حضور فوری مدیر حراست و مدیر پرورشی، کورسوی امیدی در دل‌های نگران روشن شد.
پس از هماهنگی با کلانتری بهاران، نیروهای انتظامی نیز در ساعت 21 شب در مدرسه حاضر شدند. شرح ماجرا آنچنان جانسوز بود که اشک بر چشمان مأموران جاری ساخت. دو کودک بی‌پناه، با چشمانی اشکبار و دلی شکسته، تنها و بی‌کس، چشم به راه مادری بودند که شاید دیگر هرگز نمی‌آمد. با دستور مدیر کلانتری بهاران، هوزان و شوخان با خودروی مدیر مدرسه به کلانتری منتقل شدند.
شب در کلانتری بهاران نیز با حضور دلسوزانه مدیر مدرسه و مدیران حراست و پرورشی ناحیه یک سپری شد. آن‌ها تا پاسی از شب در کنار این دو دختر ماندند و سرانجام، با هماهنگی مقام قضایی و مسئولان سازمان بهزیستی، این دو خواهر معصوم، در ساعت 24 شب به یکی از موسسات مرکز نگهداری کودکان بی‌سرپرست، سپرده شدند.
پرده از راز این بی‌مهری تکان‌دهنده، با بررسی‌های بعدی کنار رفت: اعتیاد، این بلای خانمان‌سوز، ریشه اصلی این جدایی و آوارگی بود. پدر و مادر این سه خواهر سال‌ها پیش به دلیل اعتیاد پدر از هم جدا شده و حضانت فرزندان به مادر سپرده شده بود، اما متأسفانه، فقر و اعتیاد، مادر را نیز از پای درآورده و او نیز پس از مدتی، جگرگوشه‌هایش را به سازمان بهزیستی سپرده بود.
سازمان بهزیستی نیز با تفکیک خواهران، دختر بزرگتر را به یک موسسه و دو دختر کوچکتر را به موسسه دیگر منتقل کرده بود. سال‌ها این جدایی تلخ ادامه داشت تا اینکه اوایل سال گذشته، مادر با ظاهری آراسته و با وعده ترک اعتیاد و فراهم کردن سرپناه، توانست مسئول مربوطه در بهزیستی را متقاعد کرده و حضانت فرزندانش را دوباره به دست آورد.
اما این بازگشت، سرابی بیش نبود. مادر همچنان در گرداب اعتیاد غوطه‌ور بود و به نظر می‌رسید هدف او از بازپس‌گیری فرزندان، تنها دسترسی به حقوق و مستمری آن‌ها از سازمان بهزیستی و صرف آن در راه تباهی خود بوده است.
این ماجرای دلخراش، نه تنها قلب مردم سنندج، بلکه وجدان هر انسانی را به درد می‌آورد. چگونه می‌توان باور کرد که اعتیاد، مادری را تا این حد از انسانیت دور کند که جگرگوشه‌های خود را در تاریکی شب و تنهایی مدرسه رها کند؟
این گزارش، زنگ هشداری است برای تمامی مسئولان و متولیان امراست که باید با جدیت و قاطعیت بیشتری با پدیده شوم اعتیاد مبارزه کرد و از خانواده‌هایی که در معرض این آسیب قرار دارند، حمایت‌های لازم را به عمل آورد. نباید اجازه داد که کودکان بی‌گناه، تاوان گناه بزرگسالان را بپردازند و قربانی بی‌رحمی اعتیاد شوند.
چشمان منتظر هوزان و شوخان در تاریکی مدرسه، تصویری فراموش‌نشدنی است که باید همواره در ذهن‌ها بماند تا تلنگری باشد برای ساختن جامعه‌ای سالم‌تر و مهربان‌تر، جامعه‌ای که در آن هیچ کودکی، طعم تلخ تنهایی و بی‌کسی را نچشد.
بنا بر این گزارش، روز گذشته فاجعه‌ای به مراتب سنگین‌تر از ماجرای تلخ روستای کرجو در کمین مدارس کردستان بود که خوشبختانه با هوشیاری و اقدام به موقع مدیر دلسوز مدرسه ابتدایی محب‌الله شاه ویسی، مدیر حراست و معاونت پرورشی آموزش و پرورش ناحیه یک سنندج، این بحران به خیر گذشت. شایسته است مسئولان ارشد آموزش و پرورش استان و شهرستان سنندج، ضمن بررسی دقیق ابعاد این حادثه ناگوار، از مدیر مدرسه و همکاران دلسوزشان در آموزش و پرورش ناحیه یک، به پاس مسئولیت‌پذیری و اقدام به موقع در جهت حفظ سلامت و امنیت این دو دانش‌آموز بی‌پناه، تقدیر و تشکر به عمل آورند تا این اقدام ارزشمند، الگویی برای سایر همکاران نیز باشد.
انتهای پیام/481/