چاپ

عصر کرد - کردستان...
سرزمینی که صدایش، لالایی کوه‌هاست و نغمه‌هایش، زمزمه باد در میان دشت‌های سبز. جایی که هر سنگ، هر درخت و هر چشمه، قصه‌ای از موسیقی دارد. اینجا، جایی است که دف، با هر ضربه‌اش آسمان را به زمین نزدیک‌تر می‌کند و تنبور، پرده از رازهای نهان دل برمی‌دارد.
می‌گویند کردستان جغرافیا نیست؛ یک احساس است.
احساسی که با اولین صدای دف، در دل ریشه می‌زند و تا همیشه می‌ماند. دف که می‌نوازد، زمین و زمان از حرکت می‌ایستند. صدای دف، صدای زندگی است؛ صدای مردمانی که حتی در سخت‌ترین روزها، با موسیقی نفس کشیده‌اند.
ای کردستان، ای سرزمین نواها و آواها! تو تنها موسیقی نمی‌نوازی؛ تو جان را از جنس عشق می‌کنی. در آغوش تو، هر نوایی بهانه‌ای است برای زیستن و هر آوا، سفری است به ژرفای دل.
در روز آواها و نواهای ایرانی، یاد می‌کنیم از تو و مردمانت که موسیقی برایشان نه فقط هنر، که زبان دل و جان است. یاد می‌کنیم از صدای دف که آسمان را می‌لرزاند و از شمشال که راز سکوت کوه‌ها را بازگو می‌کند.
ای سرزمین عشق و نوا، گوش‌هایمان به توست، تا برایمان از زندگی بگویی، از امید، از مقاومت و از زیبایی ناب. تو با نغمه‌هایت به ما یاد داده‌ای که زندگی را می‌توان با موسیقی جشن گرفت، حتی اگر جهان سر ناسازگاری داشته باشد.