چاپ

عصر کرد - بعضی جشن‌ها، فراتر از یک مراسم ساده‌اند. گاهی، در دل یک افتتاحیه، لحظه‌ای شکل می‌گیرد که حس و حالش از جنس خاطره است؛ خاطره‌ای که در تاریخ تئاتر ثبت می‌شود.
دیشب، در حاشیه افتتاحیه چهل و سومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر، جشنی کوچک اما پر از احساس برگزار شد. شمع‌هایی که برای بهزاد فراهانی و اکبر زنجانپور روشن شد اما تنها نشان تولد دو هنرمند نبود بلکه ستایش سال‌ها عشق و تعهد به صحنه بود.
هوای سالن گرم بود، اما نه از گرمای چراغ‌ها، بلکه از حرارت حضور آدم‌هایی که سال‌ها با تئاتر نفس کشیده‌اند و میان این همه نگاه و صدا، لحظه‌ای شکل گرفت که از جنس احترام بود.
وقتی کیک تولد روی صحنه آمد و نام بهزاد فراهانی و اکبر زنجانپور را صدا زدند، لبخندهایی از آنها دیده شد که به دل و جان آدم می‌چسبید.
بهزاد فراهانی، با آن صدای بم و پرصلابت، روی صحنه آمد. کلماتش، مثل همیشه، محکم و نافذ بودند. شعری خواند، چند جمله گفت، اما در پس هر کلمه، عمری عشق به هنر نهفته بود. کنار او، اکبر زنجانپور ایستاده بود، آرام و متین، مردی که نامش با نقش‌های ماندگار گره خورده است.
دو مرد، دو استاد، دو ستون استوار در تاریخ تئاتر و تلویزیون ایران که می‌توان آنهارا پدران تئاتر این سرزمین دانست.
صدای دست‌ها، چهره‌های خندان و شمع‌هایی که فوت شدند، همگی نشانه‌ای از احترام به سال‌هایی بود که این دو هنرمند روی صحنه زیسته‌اند. این جشن، تنها یک تولد نبود، بلکه تقدیری بود از یک عمر تلاش برای زنده نگه داشتن تئاتر.
و چه چیزی برای یک هنرمند ارزشمندتر از این‌که تولدش را روی صحنه، در میان هم‌نسلان و شاگردانش، کنار مردمی که دوستش دارند، جشن بگیرند؟
چراغ‌های صحنه، با وجود این اساتید، هیچ‌وقت خاموش نخواهد شد و ما تنها می‌توانیم قدردان آنها باشیم.