چاپ

عصر کرد - قلبی که از بدن انسان خارج شده است، می‌تواند در شرایط مناسب به تپیدن ادامه دهد. پژوهشگران اکنون علت این ویژگی را کشف کرده‌اند.

اگر بتوانید قلب انسان را بیرون از بدن و در شرایط بسیار مناسب برای پیوند نگهداری کنید، همچنان می‌تپد. چگونه چنین چیزی امکان دارد؟ همان‌طور که پژوهش جدیدی نشان داده است این قابلیت به مغز کوچک قلب مربوط می‌شود؛ یعنی خوشه‌ای از نورون‌ها که ممکن است نقش چشمگیری در حفظ ضربان قلب داشته باشند.
مغز کوچک قلب همان چیزی است که به‌عنوان سیستم عصبی درون قلب شناخته می‌شود: مجموعه‌ای از اعصاب و گانگلیون‌‌ها که در بافت قلب وجود دارند. این سیستم همچون سیستم کنترل محلی به‌کار می‌آید و می‌تواند عملکرد قلب را تعدیل کند. قبلا تصور می‌شد سیستم عصبی درون قلب ساختار ساده‌ای دارد و دستورات خود را از مغز دریافت می‌کند؛ اما پژوهشی جدید نشان داده است که این همه‌ی ماجرا نیست.
کنستانتینوس آمپاتزیس، پژوهشگر اصلی مطالعه از موسسه کارولینسکا توضیح می‌دهد: «مغز کوچک قلب نقشی کلیدی در حفظ و کنترل ضربان قلب دارد. ما از مشاهده‌ی پیچیدگی سیستم عصبی درون مغز شگفت‌زده شدیم. درک بهتر این سیستم می‌تواند به بینش‌های جدیدی درمورد بیماری‌های قلبی منجر شود و به ابداع درمان‌های نوین برای بیماری‌هایی مانند آریتمی قلبی کمک کند.»
در پژوهش جدید، به منظور بررسی نقش سیستم عصبی درون قلب، قلب گورخرماهی مورد مطالعه قرار گرفت که به دلیل شباهت‌های زیاد با قلب ما، مدل حیوانی رایجی در پژوهش‌های مرتبط با قلب است. پژوهشگران با استفاده از توالی‌یابی آر‌ان‌ای تک‌سلولی، مطالعات تشریحی و تکنیک‌های الکتروفیزیولوژیکی، ساختار و عملکرد نورون‌ها را درون قلب بررسی کردند.
پژوهشگران متوجه شدند چندین نوع نورون مختلف در قلب یافت می‌شود که عملکردهای مختلفی دارند؛ ازجمله گروه کوچکی از نورون‌ها که دارای ویژگی‌های ضربان‌ساز هستند. مطالعه‌ی پیشگامانه آن‌ها، ایده‌های گذشته درمورد نحوه‌ی حفظ ضربان قلب را به چالش می‌کشد و می‌تواند پیشرفتی اساسی برای درمان‌ها و مداخلات قلبی عروقی در آینده باشد.
آمپاتزیس می‌گوید: «به بررسی نحوه‌ی تعامل مغز قلب با مغز واقعی برای تنظیم عملکرد قلب تحت شرایط مختلفی مانند ورزش، استرس یا بیماری ادامه خواهیم داد. قصد داریم با بررسی این موضوع که چگونه اختلال در شبکه عصبی قلب در ایجاد اختلالات قلبی نقش دارد، اهداف درمانی جدیدی را پیدا کنیم.»
مطالعه در مجله‌ی Nature Communications منتشر شده است.