چاپ

عصر کرد - به گزارش خبرنگار حوزه استان ها خبرگزاری تقریب (تنا)؛ در روزی سرد از آذرماه 1403، هنگامی که پاییز با بادهای سرد و برگ‌های زرد و نارنجی خود به استقبال زمستان می‌رفت، مردم دیار کردستان که سرزمین تاریخ و مقاومت است به پا خواستند.
این دیار که همیشه در دل تاریخ ایران، گنجینه‌ای از دلاوری‌ها و فداکاری‌هاست، این بار هم در روزی سرد، شاهد حضور پرشور مردمی بود که آمده بودند تا از چهار شهید گمنام، این عزیزان بی‌ادعا، استقبال کنند، پیکرهای پاک این دلاوران از راه رسیدند؛ در سکوتی حاکی از احترام و در میان نجوای صلوات‌های عاشقانه مردم.
هوا پر از رطوبت سرد آذرماه بود، گویی که خود آسمان نیز در سوگ این شهیدان گمنام و بی‌نام می‌گریست. اما این سرمای پاییزی که در دل کوچه‌ها و خیابان‌ها جریان داشت، نتوانست از گرمای حضور مردم بکاهد.
مردمی که در هر شرایطی، پای عهد و پیمانشان با شهیدان ایستاده‌اند، در این روز سرد، مردم از جوانان پرشور تا سالخوردگان پر از تجربه، همه آمده بودند تا با اشک‌ها و لب‌های پرسخن، به چهار شهید گمنام ادای احترام کنند.
در این مراسم پرشکوه، زنان و مردان کردستان، با قلب‌هایی پر از عشق و ایثار گرد هم آمده بودند.
مردم کردستان با نگاهی پر از غرور و ارادت به شهیدان، به میدان آمدند تا یاد این قهرمانان گمنام را زنده نگه دارند، آنان که در دیاری خونین و در میان سخت‌ترین شرایط، با تکیه بر ایمان و مقاومت، از سرزمین‌شان دفاع کرده‌اند و اکنون در برابر مردم، همچنان می‌درخشند.
نغمه‌های سوگواری و صلوات در هوای سرد آذرماه، گویی به یکدیگر پیوند خورده بود. صدای هق‌هقِ زنان و مردانی که از درد و غم دوری از این شهیدان نیکوکار ناله می‌کردند، در فضا پیچید، در کنار این حزن و اندوه، دل‌هایی پر از ایمان و امید نیز به تماشای این وداع آمده بودند.
مردم کردستان، با آن فرهنگ اصیل و مقاوم خود، با دستانی پر از گل و در دل‌هایی پر از ایمان، بر این شهیدان سلام کردند، گویی نه تنها خون‌ دل‌های آنان که خاک این سرزمین، با افتخار این چهار شهید را به آغوش می‌کشد.
پیکرهای مطهر چهار شهید گمنام، که هیچ‌گاه نام‌شان بر زبان‌ها جاری نشده بود، در میان جمعیتی انبوه و با قلب‌هایی سرشار از عشق، به سمت محل آرامش ابدی‌شان حرکت می‌کرد، در این تشییع باشکوه، هیچ چیزی به اندازه شور و عشق مردم نمی‌درخشید. در هر قدم، گویی زمین و زمان از حرکت ایستاده بودند و فقط صلوات‌ها و اشک‌ها بودند که در فضا می‌پیچیدند.
و در دل این مراسم، کلمات و بیانی از زبان‌ها نمی‌ریخت، زیرا همه چیز در سکوتی محترمانه و در نگاه‌های مملو از تقدیر و احترام آشکار می‌شد.
تنها هر لحظه‌ای که مردم به یاد شهیدان می‌افتادند، قلب‌ها به تپش درمی‌آمد و صداهایی از درون جان‌ها بیرون می‌زد که هیچ واژه‌ای قادر به بیان آن‌ها نبود.
مردم کردستان و سایر نقاط ایران، دانستند که این وداع، تنها با جسم آنان بود و روح‌شان همیشه در میان ما خواهد ماند.
چهار شهید گمنام، که هیچ‌گاه نامی از آنها در تاریخ نخواهد بود، در دل مردم ایران و به ویژه مردم کردستان، همواره جاودانه خواهند ماند، چرا که گمنامی آنها، خود بر بزرگی و جاودانگی‌شان افزود و آنچه بر زبان‌ها جاری شد، همان صدای بی‌صدای دل‌ها بود.
مردم با این حرکت، یادآور شدند که نه تنها در روزهای جنگ و مقاومت، بلکه در روزهایی که گمنامی شهیدان در میان مردم فراموش می‌شود، این مردم هستند که با یاد و عمل خود، این ایثار و فداکاری‌ها را زنده نگه می‌دارند.
یادداشت از مهوش رحیمی