چاپ

عصر کرد - به گزارش ؛ فنجان چای گرم است و در این هوای نیمه سرد پاییزی حسابی می‌چسبد. درحال صحبت باهم هستیم که به یک باره صدایی لرزه به تن محیطی آرام می‌اندازد. دوستم در برخورد با این صحنه درست مانند کسی که بخواهد حافظ اسرار خانوادگی اش باشد، کمی هول می‌شود و عذر می‌خواهد. به شوخی می‌گویم: «پیش میاد دیگه.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
یکم چشمای من شوره! نباید از آرامش اینجا این قدر تعریف می‌کردم.» لبخند تلخی تحویلم می‌دهد و چیزی نمی‌گوید.
صدای آن دو بلندتر می‌شود و توهین‌های ردوبدل شده کمی از چارچوبی که از محیط‌های اداری آن هم از نوع فرهنگی اش انتظار داریم، فراتر می‌رود. کار که به فحاشی می‌کشد پای دیگر همکارانشان هم به ماجرا باز‌ می‌شود. همه درتلاش اند تا غائله را بخوابانند ولی بی فایده است. به روی دوستم نمی‌آورم که از دیدن این صحنه در محل کار او تا چه اندازه شوکه شده ام، ولی برایم جالب است که بدانم چه اتفاقی می‌تواند دوهمکار را به این مرحله برساند که بدون ملاحظه حضور دیگران، چنین صحنه‌ای را رقم بزنند.
به طور حتم درکنار فشار‌های بیرونی باید نقش ضعیف کنترلگر‌های درونی را هم درنظر گرفت. کنترلگر‌هایی که پیش از بروز چنین اتفاقاتی باید برای تقویت آن‌ها فکری کرد. موضوعی که امروز می‌خواهیم با بیان چند مثال عینی کمی درباره آن باهم صحبت کنیم تا تنش‌های محیط کاری کمتر بتواند برروی ما تأثیرگذار باشد.