بزرگنمايي:

عصر کرد - شماری از دانشمندان آمریکایی با شناخت مسیر عصبی که حرکت زبان را برای رسیدن به اهداف لمسی در موش‌ها کنترل می‌کند، امیدوار اند به درمان‌های بهتری برای بیماری‌های اختلالات عصبی برسند.

موش‌ها با استفاده از زبان خود اشیای لمسی را تشخیص می‌دهند. جویدن نان شیرینی حین خواندن اخبار صبحگاهی، صحبت کردن حین رانندگی، بیرون آوردن تکه‌ای از غذا که بین دو دندان گیر کرده همه با هماهنگی زبان و مغز و بدون توجه آگاهانه انسان‌ها انجام می‌شود؛ اما مسیر دقیق عصبی این هماهنگی در مغز تا کنون و تا حد زیادی ناشناخته مانده است.
اکنون، شماری از دانشمندان دانشگاه خصوصی کرنل در نیویورک آمریکا مسیر عصبی را شناسایی کرده‌اند که موش‌ها برای هدایت زبان به سمت اهداف با قابلیت لمس از آن استفاده می‌کنند؛ کولیکولوس برتر یا همان ناحیه‌ای در مغز که پستانداران از آن برای هدایت نگاه خود به سمت اهداف بصری کمک می‌گیرند.
جسی گلدبرگ، استاد رشته زیست‌شناسی عصبی و رفتارشناسی در دانشکده علوم و هنر دانشگاه کرنل و نویسنده ارشد این مطالعه گفت: ماهیت کنترل جنبشی، نظارت بر رفتار درلحظه است تا تنظیمات همزمان محقق شود. این تنظیمات در مغز خودکار هستند، اما بر اثر انواع بیماری‌ها ممکن است کارایی خود را از دست داده و آسیب ببینند.
وی گفت: اگر قابلیت حس لامسه‌ و بازخورد آن را از زبان انسان حذف کنیم، گفتار نامفهوم می‌شود و قدرت بلع بهم می‌خورد. علت شماره یک مرگ و میر در برخی بیماری‌های عصبی؛ مانند پارکینسون، دیستونی (بدقوامی ماهیچه) یا اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، ذات الریه ریوی یا استنشاقی است. زیرا با کنترل ضعیف زبان، فرد توان کنترل خوب و درست غذا و آب را ندارد و به طور تصادفی آنها را استنشاق می‌کند و خفه می‌شود. شناسایی این مسیر سرنخی برای بهبود درمان اختلالات عصبی است.
بیشتر بخش‌های مغز به کنترل جنبشی اختصاص دارد؛ مانند جویدن و رسیدن به یک فنجان بدون نگاه کردن. اما سازوکار بازخوردهای لمسی در اندام‌ها از جمله در زبان تا حد زیادی ناشناخته مانده است، زیرا مشاهده آن دشوار است. فناوری‌های جدید از جمله دوربین‌های پرسرعت و یادگیری ماشینی به محققان امکان را می‌دهد تا ارتباطات جدید برقرار کنند.
چند سال پیش، محققان دانشگاه کرنل روشی را برای مطالعه کنترل جنبشی در محل در موش‌ها با تمرکز بر زبان آنها هنگام لیسیدن آب از یک منبع آب طراحی کردند. آنها متوجه شدند موش‌ها به شکل دوره‌ای آب می‌خورند مثلا در هر ثانیه شش تا هشت بار به منبع آب لیس می‌زنند.
محققان این موضوع را با استفاده از یک الگوریتم یادگیری عمیق برای تجزیه و تحلیل ساعت‌ها فیلم ویدئویی گرفته شده با دو تصویر در هر میلی ثانیه به نتایج این یافته رسیدند که در موش‌ها، یک معماری بسیار حفاظت شده از مغز وجود دارد و معمولا دستاوردهایی در این سطح بعدا قابل بررسی و شاید تعمیم به انسان باشد.
این دستاورد همچنین راه‌هایی را برای تحقیق در مطالعات مرتبط با گفتار، استفاده پیچیده دیگری از کنترل زبان با هدایت لمسی و رباتیک هوشمند مصنوعی باز می‌کند.